ΘΕΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ…Ημέρα εγκλεισμού 57η –Σάββατο 02 Ιανουαρίου 2020

-«Μου κάνει εντύπωση παππού, που ο άνθρωποι επέλεγαν ξανά και ξανά τους ίδιους πολιτικούς να τους κυβερνάνε…
Γέλασα πάρα πολύ όταν διάβασα κάπου, πως για 70 χρόνια τα ονόματα των πρωθυπουργών και των κομμάτων ήταν τα ίδια, απλώς έβγαιναν εναλλάξ….Καραμανλής – Νέα Δημοκρατία…Παπανδρέου – ΠΑΣΟΚ κι άντε πάλι από την αρχή…
Μου φάνηκε αστείο έως γελοίο…» κι άρχισε να γελάει και πάλι ο Αριστοτέλης, καθώς του φαινόταν όλα αυτά υλικό για ανέκδοτα.

-«Εσύ γελάς αγόρι μου, αλλά εγώ που έζησα όλη αυτή τη γελοιότητα και τον παραλογισμό, μπορώ μόνον να σκύψω το κεφάλι από ντροπή…
Πριν την Ελλήνων Συνέλευσις, πολλές φορές ψήφισα κάποιο από αυτά τα ξενόφερτων συμφερόντων κόμματα.
Όμως δεν είχα ιδέα, αλήθεια σου λέω, πως αυτά τα κόμματα ήταν απλώς μια συνέχιση εκείνων που διάβαζα στην ιστορία και τα ονόμαζαν φιλοαγγλικό- φιλογαλλικό κλπ..
Βασικά ούτε που το έψαχνα κι ούτε που με ένοιαζε.
Όπως όλοι οι Έλληνες ψηφίζαμε είτε με κριτήριο το τί συνήθιζε η οικογένεια να ψηφίζει, μην χαλάσουμε το όνομα και την παράδοση, είτε με κριτήριο τί μας σύμφερε προσωπικά από αυτά που έταζε το κάθε κόμμα..

Και θέλω να σου περιγράψω Αριστοτέλη μου, την πρώτη φορά που κάναμε εκλογές στην Ελλήνων Συνέλευσις….
Όταν ξεκινήσαμε λοιπόν και ιδρύσαμε τα γραφεία της Ελλήνων Συνέλευσις, έπρεπε με εκλογική διαδικασία να εκλεγούν 12 μέλη για το Δ.Σ. του οργανισμού.

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο δύσκολο ήταν για όλους μας , που για πρώτη φορά θα ψηφίζαμε ολοφάνερα, μιας και όλοι γνωριζόμασταν και κάποιοι είμασταν φίλοι κι από παλιά.

Όμως η εντολή ήταν ξεκάθαρη από τον Αρτέμη και το νιώθαμε κι εμείς, πως η επιλογή των 12 θα έπρεπε να ήταν καθαρά βάση της αξίας του καθενός όπως η Λογική έκρινε και όχι βάση της γνωριμίας και των συμπαθειών, όπως θα έκρινε το συναίσθημα.

Καλέστηκε λοιπόν η Γενική Συνέλευση και μοιράστηκαν σε όλους τα ψηφοδέλτια με τα ονόματα όλων των ενεργών ορκισμένων τακτικών μελών. Ο καθένας μας είχε το χρόνο του για να σκεφτεί καλά αυτούς που θα επέλεγε. Και στο τέλος, πάνω στο ψηφοδέλτιο, έγραφε το όνομα του και την υπογραφή του.
Στη συνέχεια ένα μέλος που είχε εκλεγεί εφορευτική επιτροπή , θα διάβαζε ΦΩΝΑΧΤΑ μπροστά σε όλους, τα ονόματα του κάθε ψηφοδελτίου και αυτόν που τα ψήφιζε και ένα άλλο μέλος της εφορευτικής θα σημείωνε τις ψήφους.
Και δίκαια θα εκλέγονταν αυτοί που προτιμήθηκαν από τους περισσότερους.

Αυτή η τόσο δίκαιη και δημοκρατική διαδικασία Αριστοτέλη μου, χωρίς παραβάν και κρυψίνοια, χωρίς ψέματα και υποκρισία, ήταν πρωτόγνωρη για όλους εμάς που είχαμε μάθει στην ασφάλεια της κουρτίνας, στην κάλπη που το ίδιο το όνομα της φώναζε πως είναι κάλπικη, όπου άλλον ψηφίζαμε και άλλον λέγαμε πως ψηφίσαμε κι έτσι είμασταν με όλους καλά…
Αυτή η διαδικασία στην αρχή έφερε παρεξηγήσεις από μερικούς που ήθελαν πάντα να βγαίνουν μπροστά και που ο εγωισμός τους θίχτηκε που δεν τους προτίμησαν οι συνέλληνες τους… Ήταν όμως κι ένα καλό μάθημα να μην λειτουργούν με βάση το ατομικό συμφέρον και τον εγωισμό τους αλλά έχοντας πάνω απ όλα τη συλλογικότητα.
Καθένας όμως θα μπορούσε να προσπαθήσει να βελτιώσει τον εαυτό του για να συμμετάσχει την επόμενη φορά και πάλι.» είπε ο Αγησίλαος χαμογελώντας με αυτή την ανάμνηση.

-« Δηλαδή, όταν επρόκειτο για τις εκλογές του δήμου και τις εθνικές σας εκλογές όλα γινόταν κρυφά;;» ρώτησε με απορία ο Αριστοτέλης.

-« Ακριβώς…αφήναμε την ταυτότητα μας, παίρναμε τα ψηφοδέλτια και κρυβόμασταν πίσω από μια κουρτίνα που λεγόταν παραβάν.
Βάζαμε στο φάκελο το ψηφοδέλτιο με αυτόν που εκλέξαμε να μας αντιπροσωπεύει και έπειτα το ρίχναμε σε ένα κουτί που λεγόταν κάλπη…κι όμως ούτε το όνομα της μας είχε υποψιάσει πως από εκεί το αποτέλεσμα που θα έβγαινε κεκλεισμένων των θυρών, ίσως να ήταν και κάλπικο. Φυσικά για να θεωρείται νόμιμη η διαδικασία υπήρχε κι ένας δικηγόρος ως νομικός εκπρόσωπος του δικαίου…»

-«Τώρα μπορώ να καταλάβω γιατί η κοινωνία σας δεν είχε τίποτα το συλλογικό και γιατί πήγαινε από το κακό στο χειρότερο…όλα ξεκινούσαν από τον τρόπο που σκεφτόσασταν κι επιλέγατε αυτούς που θα βάζατε στην εξουσία να σας κυβερνήσουν. Και φυσικά το χειρότερο όλων ήταν η ασυλία των βουλευτών… που ακόμη απορώ με τους Δικαστές, πώς μπόρεσαν και το δέχτηκαν αυτό….» είπε ο Αριστοτέλης.

-« Για αυτό μιλάμε για αποστασία αγόρι μου…Σε όλες τις θέσεις εξουσίας υπήρχαν δικοί τους άνθρωποι, δηλωμένοι και ορκισμένοι αποστάτες…Και το χειρότερο ήταν αυτό που συνέβαινε στους εργατικούς κλάδους, όπως για παράδειγμα στο δικό μου, όπου στις εκλογές για να βγάλουμε οι δάσκαλοι τους εκπροσώπους μας, υπήρχαν ψηφοδέλτια όλων των κομμάτων. Δεν μετρούσαν οι δάσκαλοι ως προσωπικότητες αλλά ως κόμματα .
Αν ήθελες να ψηφίσεις τη Μαρία γιατί ήταν δυναμική δασκάλα και τη θεωρούσες λογικό άτομο αλλά ήθελες και τον Νίκο γιατί επίσης έκρινες πως ενδιαφερόταν για τον κλάδο των δασκάλων, τότε θα έπρεπε να επιλέξεις έναν από τους δυο ανάλογα με το κόμμα στο οποίο αυτοί συμμετείχαν.
Λες και ο νεοδημοκράτης δάσκαλος είχε άλλες ανάγκες από τον κομμουνιστή δάσκαλο.
Και δεν υπήρχε περίπτωση να δεχόταν οι ενδιαφερόμενοι, ένα ψηφοδέλτιο μόνον με όλα τα ονόματα…
Ξέρω Αριστοτέλη μου, σου φαίνονται τρελά όλα αυτά γιατί δεν τα έζησες καθόλου. Η Ελλήνων Πολιτεία έχει φανερή ψηφοφορία, χωρίς υποκρισίες και ψεύδη. Και δίνει το δικαίωμα σε όποιον θεωρεί τον εαυτό του άξιο να συμμετέχει στη διαδικασία . Εμείς όμως γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε με τα ψέματα και μας φαινόταν τα λανθασμένα σωστά, γιατί αγόρι μου, δεν υπάρχουν χειρότερα δεσμά από αυτά που συνηθίζεις από μικρός και που στην πορεία …δεν τα βλέπεις καν κι ούτε σε ενοχλούν.»