Εξαρτημένη δικαιοσύνη από... πάππου προς πάππου.

Πώς ξεκινάν και γράφονται οι ιστορίες, οι εκθέσεις και τα άρθρα άραγε;

Καταρχάς πέρα από το θέμα, θα πρέπει να υπάρχει και η συγκίνηση από όποιο συναίσθημα μας εγείρει ώστε να υπάρξει και η έμπνευση για να το αναπτύξεις.
Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο, με την ελπίδα να συγκινήσω και να εμπνεύσω και κάθε αναγνώστη.
Όλα ξεκίνησαν μερικές μέρες πριν, που ξαναέπεσε στα χέρια μου «Η Απολογία Σωκράτους» του Πλάτωνος. Με ρούφηξε κυριολεκτικά και αυτή τη φορά το γραπτό είχε μεγαλύτερη βαρύτητα από ότι όταν το πρωτοδιάβασα, που ήμουν πιο αφελής και δεν ασχολούμουν ενεργά με τα κοινά.
(Το αστείο είναι ότι το καλοκαίρι του 2020 ξαναδιάβασα τις Νεφέλες του Αριστοφάνους, που πιτσιρίκα με έκαναν να ξεκαρδίζομαι, ωστόσο αυτό το καλοκαίρι σιχάθηκα τον Αριστοφάνη. Ό,τι μου φαινόταν κάποτε αστείο και κωμικό από αυτόν τον σατυρικό ποιητή, τώρα μου φαίνεται χυδαίο και υβριστικό.
Και μιας και η ανάγκη που μου έχει δημιουργηθεί για την ετυμολογία λέξεων και ονομάτων είναι δεδομένη για εμένα, η συνειδητοποίηση του ονόματός του, μου υπενθύμισε τη γνωστή λαϊκή ρήση «ό,τι λάμπει, δεν είναι χρυσός». Άριστος φαίνεται. Για εμένα και την ταπεινή μου κρίση, δεν είναι. )

Γιατί όμως με ενέπνευσε η «Απολογία Σωκράτους»; Τι ήταν αυτό που με συγκίνησε;
Ας ξεκινήσω με το κύριο. Έχει να κάνει με τη δικαιοσύνη και παράλληλα με το άδικο που την στερεί.

Έχει να κάνει για άλλη μια φορά, από την αρχαιότητα έως και σήμερα, με την εξαρτημένη δικαιοσύνη. Αργότερα θα δούμε και άλλα παραδείγματα στα οποία οδηγήθηκα συνειρμικά.

Η δίκη διεξάγεται το 399 π.Χ., μόλις πέντε χρόνια μετά την ήττα της Αθήνας στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, και τέσσερα χρόνια μετά την κατάρρευση της τυραννίας των Τριάκοντα.
Οι κατηγορίες κατά του Σωκράτη ήταν ότι δεν πιστεύει στους θεούς των Αθηναίων και ότι εισάγει νέες θεότητες, όπως επίσης ότι διαφθείρει τους νέους. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε από το σύνολο της «Απολογίας Σωκράτους», ότι η διαφθορά σχετιζόταν με το ότι ο Σωκράτης ήταν σοφιστής.
Οι κατήγοροι ήταν ο Μέλητος (επίδοξος ποιητής, ωστόσο νεαρός, άσημος και αδόκιμος), ο Άνυτος στρατηγός, πολιτικός της εποχής και τεχνίτης (ως στρατηγός, είχε κατηγορηθεί για προδοσία, δωροδόκησε τους δικαστές και έφυγε από την Αθήνα. Επέστρεψε αργότερα με τους δημοκρατικούς και κατηγόρησε τον Σωκράτη) και ο Λύκων, για τον οποίο γνωρίζουμε ότι ήταν δεινός ρήτορας της εποχής.
Δικαστές ήταν η Ηλιαία που ήταν το δικαστικό σώμα που επιμελείτο τις δημόσιες δίκες. Οι Ηλιαστές κληρώνονταν κατ’ έτος κι αμείβονταν. Στη δίκη του Σωκράτη συμμετείχαν 501 δικαστές. Στο πρώτο μέρος της απολογίας από τους 501 δικαστές, καταδικαστικά ψήφισαν 280, ενώ αθωωτικά 221. Μετά τη δευτερολογία το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ήταν η καταδίκη του σε θάνατο με ψήφους 360 έναντι 141, δηλαδή ογδόντα δικαστές που στην πρώτη ψηφοφορία είχαν ψηφίσει υπέρ της αθωότητάς του…

Σε αυτό το σημείο, παραθέτω κάποια αξιοσημείωτα λόγια του Σωκράτους κατά την απολογία του (πάντα κατά τον Πλάτωνα οποίος ήταν και μάρτυρας στη δίκη).

«Και ξέρετε βέβαια τι χαρακτήρα είχε ο Χαιρεφώντας, πόσο υπερβολικός ήταν σε ό,τι έκανε. Κάποτε λοιπόν που πήγε στους Δελφούς, τόλμησε να ρωτήσει το μαντείο το εξής: – γι’ αυτό που θα πω μην βάλετε τις φωνές, άνδρες – ρώτησε λοιπόν αν υπάρχει κάποιος σοφότερος από μένα. Απάντησε τότε η Πυθία ότι κανένας δεν είναι σοφότερος. Και γι’ αυτά τα πράγματα είναι μάρτυρας αυτός εδώ, ο αδελφός του, γιατί εκείνος έχει πεθάνει. Προσέξτε τώρα γιατί σας τα λέω αυτά. Γιατί πρόκειται να σας εξηγήσω πως γεννήθηκε η ψεύτικη κατηγορία εναντίον μου. (…) Έτσι λοιπόν κατέληξα να αναρωτιέμαι – για να δικαιώσω το χρησμό – τι από τα δύο θα προτιμούσα, να είμαι όπως είμαι, δηλαδή να μην είμαι ούτε σοφός με τη δικιά τους σοφία αλλά ούτε και αμαθής με τη δικιά τους αμάθεια, ή να είμαι και σοφός και αμαθής όπως εκείνοι. Απαντούσα λοιπόν και στον εαυτό μου και στον χρησμό ότι είναι καλύτερα να είμαι όπως είμαι.»
«Γιατί περιφέρομαι μη κάνοντας τίποτα άλλο από το να πείθω τους νεότερους και τους πιο ηλικιωμένους ανάμεσά σας να μην φροντίζουν ούτε για τα σώματά τους ούτε για τα χρήματά τους με τόσο πάθος, παρά μόνο για την ψυχή τους, πως θα γίνει καλύτερη, λέγοντας τους ότι η αρετή δεν γίνεται από τα χρήματα, αλλά τα χρήματα και όλα τα άλλα ανθρώπινα αγαθά, και τα ιδιωτικά και τα δημόσια, από την αρετή.»
«Αλλά και εκτός από το θέμα της φήμης, άνδρες, δεν μου φαίνεται ότι είναι δίκαιο να παρακαλεί κανείς, τον δικαστή, ούτε παρακαλώντας τον να αθωώνεται, αλλά εξηγώντας του και πείθοντας τον. Γιατί δεν βρίσκεται για τον σκοπό αυτό σ’ αυτή τη θέση ο δικαστής, για να απονέμει τη δικαιοσύνη κάνοντας χάρες, αλλά για να κρίνει. Και έχει ορκιστεί να μην κάνει χάρες σ’ όποιον του αρέσει, αλλά να δικάζει σύμφωνα με τους νόμους. Δεν πρέπει λοιπόν, ούτε εμείς να σας εθίζουμε στην επιορκία, ούτε κι εσείς να τη συνηθίζετε. Γιατί τότε κανένας μας δεν θα έπραττε σύμφωνα με τη θέληση των θεών.»
(Μετά τη δευτερολογία και αφού έχει καταδικαστεί σε θάνατο) «Γιατί αν νομίζετε ότι σκοτώνοντας ανθρώπους θα γλιτώσετε από τις επικρίσεις του τρόπου ζωής σας, δεν σκέφτεστε σωστά. Η μέθοδος αυτή απαλλαγής δεν είναι ούτε πολύ αποτελεσματική ούτε καλή. Εκείνη που είναι και καλύτερη και ευκολότερη είναι να μην εμποδίζετε τους άλλους να σας επικρίνουν, αλλά να προετοιμάζετε τον εαυτό σας ώστε να γίνει όσο το δυνατόν καλύτερος. Προλέγοντας αυτά για όσους από σας με καταδικάσατε, σας χαιρετώ.»

Ας εστιάσω στο «δεν μου φαίνεται ότι είναι δίκαιο … θέληση των θεών.».
Εδώ ο Σωκράτης θέτει με τον δικαιότερο τρόπο τον πραγματικό ορισμό και λειτούργημα του δικαστή.
Ο δικαστής πρέπει να είναι αδέκαστος, αντικειμενικός στις αποδείξεις και στα τεκμήρια και ανεπηρέαστος από τεχνάσματα και φωνές από «σειρήνες». «Έχει ορκιστεί να μην κάνει χάρες σε όποιον του αρέσει, αλλά να δικάζει σύμφωνα με τους νόμους».

Ωπ! Να κάπου εδώ ήρθε και ο πρώτος συνειρμός.

Αν υπάρχουν 2 ονόματα δικαστών στη νεώτερη ιστορία του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους που φέρνουν ρίγη συγκίνησης σε κάθε Έλληνα που σέβεται την ιστορία και το έθνος του, αυτά είναι του Αναστάσιου Πολυζωίδη και του Γεώργιου Τερτσέτη.

Στην κατάπτυστη δίκη κατά του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και του Δημητρίου Πλαπούτα με κατηγορίες εσχάτης προδοσίας και υποκίνησης συνωμοσίας εναντίον του Βασιλέα Όθωνα, οι δύο αυτοί δικαστές ήταν και οι μόνοι που δίκασαν με βάση το δίκαιο. .
Η δίκη έχει χαρακτηριστεί ως εθνική ντροπή. Ο λόγος ήταν ότι οι κατηγορίες ήταν βασισμένες σε καταθέσεις μη φερέγγυων μαρτύρων, χωρίς απτές αποδείξεις για την ενοχή τους.
Πλην των δύο, δικαστές ήταν επίσης οι Δ. Σούτσος, ο Α. Βούλγαρης και ο Φ. Φραγκούλης.
Ο αντιβασιλέας Μάουερ, χρησιμοποίησε τον υπουργό Δικαιοσύνης κ. Σχινά και τον εισαγγελέα της έδρας, κ. Μάσoν. Ο Σούτσος που ήταν γαμπρός του Σχινά, ψήφισε υπέρ της καταδίκης σε θάνατο, το ίδιο και οι Βούλγαρης, Φραγκούλης οι οποίοι είχαν προσωπικά συμφέροντα από το αποτέλεσμα της καταδίκης.

Εδώ έχουμε ένα ξεκάθαρο δείγμα εξαρτημένης δικαιοσύνης.

Και κάπως έτσι, συνειρμικά ήρθα στο σήμερα. Και στο όνομα του Αρτέμη Σώρρα.

Οι καιροί έχουν αλλάξει πολύ και πλέον οι απλές συκοφαντίες που καταδίκασαν τόσο τον Σωκράτη, όσο και τους Κολοκοτρώνη, Πλαπούτα, είναι πολύ πιο πολυσύνθετες.
Ο πόλεμος της παραπληροφόρησης γίνεται με αμέτρητους τρόπους. Έτσι τα «έμαθα, άκουσα, μου είπαν», έγιναν το χειρότερο όπλο κατά του ίδιου του πολίτη που παραπλανήθηκε από ανακρίβειες, λοιδορία, υποτίμηση και ξανά ΠΑ ΡΑ ΠΛΗ ΡΟ ΦΟ ΡΗ ΣΗ.

Τι να πρωτοπεί κανείς για τον Αρτέμη Σώρρα; Στην ουσία σε επίπεδο κοινωνικό και πολιτειακό στην Ελλάδα, εμφανίστηκε από το 2010.
Ο μεγάλος ντόρος γύρω από το όνομά του, ξεκίνησε από το 2012 που είχε καταθέσει τα 600 δις δολλάρια στο όνομα της Κυρίαρχης Ελληνικής Δημοκρατίας, με εντολή προς τους κυβερνώντες να αποπληρώσουν το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος των Ελλήνων.
Το 2013 δικάστηκε με τις κατηγορίες της διασποράς ψευδών ειδήσεων, ανησυχίας λαού και κατάλυση πολιτεύματος. Έπειτα από μια πολύωρη δίκη με πλούσιο αποδεικτικό υλικό, η έδρα του δικαστηρίου τον έκρινε αθώο των κατηγοριών με τελεσίδικη και αμετάκλητη απόφαση με α/α 67650/2013.

Πώς τα φέρνει όμως η εξαρτημένη δικαιοσύνη ε;

Το Νοέμβριο του 2017, επαναδικάζεται στην ουσία για τις ίδιες κατηγορίες και παρά το ότι δεν έστεκε δικονομικά η εκδίκαση, έπειτα από περιστατικό εντός της αιθούσης και απομάκρυνσης του εισαγγελέα από την έδρα, ως μηνυόμενο από τον συνήγορο και μετά από διάλειμμα μερικών ωρών, ανέλαβε άλλος εισαγγελέας, ο οποίος έκρινε απαράδεκτη την εκδίκαση αμετάκλητης και τελεσίδικης απόφασης με α/α 107376/2017.

Το καθεστώς όμως δε σταμάτησε εκεί. Η επόμενη μεγάλη δίκη του Αρτέμη Σώρρα ήταν η πολυήμερη του Νοεμβρίου – Δεκεμβρίου 2019. Με επαναλαμβανόμενη την κατηγορία της διασποράς ψευδών ειδήσεων και με άλλες 7 κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα, όπως η συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης και διέγερση σε διάπραξη κακουργήματος, ΑΘΩΩΘΗΚΕ για άλλη μια φορά για τη διασπορά ψευδών ειδήσεων, αλλά και για το σύνολο των κατηγοριών που εκδικάστηκαν.
Χωρίς να δείχνω με το δάχτυλο και ειλικρινά το θέτω απλά ως τροφή για σκέψη….

Μήπως υπήρξε εξαρτημένη δικαιοσύνη στην περίπτωση της τελευταίας δίκης;
Δεν υπάρχει λογική να έχεις προφυλακιστέο έναν άνθρωπο, χωρίς κατηγορίες αρχικά. Έπειτα να αποδίδεις σε βάθος χρόνου, ετεροχρονισμένα και οριακά στη λήξη του 18μηνου, όχι μια ή δύο, αλλά ΟΚΤΩ κακουργηματικές κατηγορίες, να τις εκδικάζεις, να τον κρίνεις τελικά ΑΘΩΟ πανηγυρικά και «ως δια μαγείας» να τον κρίνεις ένοχο για μια κατηγορία η οποία ΔΕΝ εκδικάστηκε καν.

Το καθεστώς συνεχίζει ακάθεκτο τις μάχες του απέναντι στον Αρτέμη Σώρρα και ήδη εκκρεμούν δίκες έφεσης.

Ο Αρτέμης Σώρρας, έκανε ΑΔΙΚΗ φυλακή. Γιατί το δίκαιο δεν αποδόθηκε ποτέ. Γιατί αν είχε αποδοθεί, δε θα φυλακιζόταν ποτέ, γιατί ό,τι έχει δημιουργήσει είναι ο ορισμός του δικαίου.

Τι να την κάνει κανείς τη δικαιοσύνη χωρίς το δίκαιο;

Πρέπει πρώτα να ανακαλέσουμε την εξάρτηση της δικαιοσύνης. Για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να πάμε σε εθνοσυνέλευση.
Και αυτό ήρθε και μας ενθύμισε ο Αρτέμης Σώρρας. Τη δίψα για τη δικαιοσύνη και την τιμή και τον σεβασμό προς το έθνος και την πατρίδα. Και έτσι δημιουργήσαμε τον παγκόσμιο ανθρωποκεντρικό οργανισμό "Ελλήνων Συνέλευσις" και τον εθνικό πολιτικό φορέα - το όχημα που θα μας πάει στην εθνοσυνέλευση - "Ελλήνων Συνέλευσις.

Θα το πάμε μέχρι τέλους, γιατί το δίκαιο είναι με το μέρος μας και η δικαιοσύνη είναι αξία μας.

Εδώ θα σε αφήσω φίλε αναγνώστη. Καλή όρεξη!